این مثنوی حدیث پریشانی من است             بشنو که سوگنامه ویرانی من است

امشب نه اینکه شام غریبان گرفته ام             بلکه به یومن آمدنت جان گرفته ام

گفتی غزل بگو غزلم شور و حال مرد             بعد از تو حس شعر فنا شد و خیال مرد

گفتم مرو که تیره شود زندگانیم                    با رفتنت به خاک سیه می نشانیم

گفتی زمین مجال رسیدن نمی دهد              در چشم باد فرصت دیدن نمی دهد

وقتی نقاب محور یکرنگ بودن است                معیار مهرورزیمان سنگ بودن است

دیگر چه جای دل خوشی و عشق بازی است   اصلا کدام احمق از این عشق راضی است

این عشق نیست فاجعه قرن آهن است          من بودنی که عاقبتش نیست بودن است

حالا به حرفهای غریبت رسیده ام                   فهمیده ام خوب بودن تو را بد شنیده ام

حق با تو بود از غم غربت شکسته ام             بگذار صادقانه بگویم که خسته ام

بیزارم از تمام نارفیقان نارفیق                        این ها چقدر فاصله دارند تا رفیق 

من را به ابتذال نبودن کشانده اند                    روح مرا به مسند پوچی نشانده اند

تا این برادران ریا کار زنده اند                            این گرگ سیرتان جفاکار زنده اند

یعقوب درد می کشد و کور می شود                یوسف همیشه وصله ناجور می شنود

این جا نقاب شیر به کفتار می زنند                  منصور را هر آینه بر دار می کشند

این جا کسی برای کسی کس نمی شود          حتی عقاب در خور کرکس نمی شود

جایی که سهم مرگ به جز تازیانه نیست           حق با تو بود ماندنمان عاقلانه نیست

ما میرویم چون دلمان جای دیگر است               ما می رویم هر که بماند مخیر است

ما می رویم گر چه از الطاف دوستان                  بر جای جای پیکرمان زخم خنجر است

دل خوش نمی کنیم به عثمان و مذهبش           در دین ما ملاک مسلمان ، ابوذر است

ما می رویم مقصدمان نا مشخص است             هر جا رویم بی شک از این شهر بهتر است

از سادگیست اگر به کسی تکیه کرده ایم            این جا که گرگ با سگ گله برادر است

ما می رویم ماندن با درد فاجعه است                در عرف ما نشستن یک مرد فاجعه است

دیریست رفته اند امیران قافله                           ما مانده ایم قافله  پیران قافله

اینجا دگر باب من و  پای لنگ نیست                  باید شتاب کرد مجال درنگ نیست

بر درب  آفتاب پی باج می رویم                          ما هم بدون بال به معراج می روی

                                                        چه خوش گفت فردوسی پاکزاد

که رحمت بر آن تربت پاک باد

میازار موری که دانه کش است

که جان دارد و جان شیرین خوش است

مزن بر سر ناتوان دست زور

که روزی در افتی به پایش چو مور

گرفتم ز تو ناتوان تر بسی است

توانا تر از تو هم آخر کسی است

خدا را بر آن بنده بخشایش است

که خلق از وجودش در آسایش است

اونـــا کــه میــمیرن مـیرن تــــو بــرزخ قـاطـی میشـن اهــل بهشت و دوزخ

کـــار همـــــه اونجــــا بخـور بخـــوابــه

تــــا روز آخــــر ، کــه حساب کتــابــه

اونجــــــا یـــــــه سـیستم اداری داره

واســــــه خودش ســاعت کاری داره

سیـستِم اونجــــارو میگـــن عــالیــه

کـــلِّ لـــــــوازمــــش دیجـیـتــا لـیــــه

فــرشتــه ای هست کـه کارش اینه

صُب تـــاشـب اونجـا بگیـــره بشینه

کـارکـه نباشه حــوصله ش سرمیره

میشـینه بـا کــــامـپیــوتــــر ور مـیره

مـیخواس تــــوی کـامپـــیوتـر بگــرده

رف تـــو پــــروفـــایل یــه پیره مــردهکــــامپیوتــر یکی دو دفه گف: دینگ

پـــرید توی گــزینه ی ” دیپورتینگ ” فرشته هه دسپاچه شد کلیک کــــرد

کامپیوتر بدجوری جیکّ وجـیک کـــــرد

یهــــو در یـــــــه قــبر کهــنــــه وا شد

یـــــه پیــــره مـرد بـــــــا شکـوه پا شد

ازش ســـوال کـــــــردن اسـمت چیـــه

گفـت: ابــوالقــــــــــاسم فـــردوسیـــه

یکـی دوروز نشس تـــــوی یــــه میدون

دیـد نمیشه پـــا شـد اومــد تـــو تهرون

زمـین نفس کشـــید و بــرفــا آب شــد

بهـــــــار اومـد دوبـــــــاره انقــلاب شـد

هـــوای تهــــرون یــه نمه ملــس بــــود

مــزّه ی زنـــدگی حســابی گــــس بود

باز شب عــید اومــد و رختــا نـــــو شد

فصـــل شلــــوغــی و بـــدو بــدو شــد

شاعر شـــــــاهنــامه خوشحـــال شد

دستـای اون رو شـونه هاش بــال شد

بعــد هـــــــزار و چــند ســـــــال دوری

اومده بود چهـــــار شنــبه ســــــــوری

آتــیـش روشــن جـــوونهـــــارو دیـــد

اونم یه بــــار از روی آتیــــش پـــــریــد

مـــامـــورا اومـدن بهـش گیــــر دادن

چن نفـــری دور و ورش واســتــــادن

بــا حـرفاشـون کلی بهش نیــش زدن

گـــــرفــتــنــو ریشــــشو آتـیـش زدن

شاعــر شاهنـــــــــامه بـــا حــــال بــد

رفت و نشــس ریشـــشو بــــا تـیــغ زد

خـلاصــــــه، تصـمیـــم گـرف نــــو بشه

صــاحب کت شلـــــوار و پالتـــــو بشـه

رف جلـــــو مغـــــازه پشـت ویتــریـــــن

دیـد همه ی لبـــاسا هَـس مـدین چین

مـو بـه تنـش همـون دقیقه سیــخ شد

یـه خورده واستاد به لبـاســـا میخ شد

مغــــازه داره گفــت : عــزّت زیـــــــــاد

دایــی ، بــــرو کنــــار بذار بــــاد بیــــاد

بـــــا اینــکه چــرت و پـرت گفت یــــارو

شـاعـر شاهنـــــــامه رفـت اون تــــــو

بــــه قـول مــا یـه خورده پالتار خریـــــد

شــال و کـلاه و کـت و شلـوار خریــــد

دستــشـو تـــو جیب بغـل فـــرو کــــرد

اشــــرفــی قـــــــرن چهــارو رو کــــرد

شـــــاعـــر مــــــا بعد خـــــرید هنگفت

به شیوه ی خودش به اون جوون گفت:

————————————

شمـا را چه رفته ست کاینسان خـُلید؟

چــــــرا جــمــلـــه ژولـــیده و بُنجـُلید؟

چــــرا سیــخ سیـخــی شــده مویتان؟

چـــــرا مــثل زنهـــاست ابـــــرویتـــان؟

تـو مردی اگــــر، چیست آن موی مِش؟

بـــرو از سیــــــاوش خجــــالت بکـــش

هــــزاران چــو تــــو لندهــــــــــور پلیـد

نیرزد بــه یک مــــــــوی گـــُرد آفــریـــد

اگــــر لشکــــر انگیـــــزد اسفنـدیـــــار

دگـــر مـــــوی مِش کرده نــاید به کــار

تــورا پــــاردم گــــردد آنگـــــه عِنـــــان

همی می کنی پشـت بــــر دشمنــان

تــــویی کـــه بـــــه مـن تکّه انداخــتی

گمـــــــانم مــــــرا خــــــوب نشناختی

ابـــوالقــــــــــــاسمم بنده ، فردوسیََم

حکیـــــــــــم زبــــــان آور طــــــوسیَم

کنون زیـــــــــــر این گنبد نیـل فــــــام

همــــه مــر مـــرا می شناسند نــــام

————————————–

یــــه لحظـــه بعــــدِ اون صـدای کلفت

مــــرد فروشنده بــه فــردوسی گفت:

خودت که نـــــه، میدونتــو میشناسـم

از تـــو کسی چیـــزی نگفتــه واســم

ببینمت، تــــــو شاعــری راس راسی؟

“مــــریم حیـدر زاده” رو میشنـــاسی؟

راستی یه چی بخوام، ازت بر میـــــاد؟

ترانـــــه ی رپ از کارات در میـــــاد؟

پسر خالـه م میخواد کاست جم کنــه

یه چیزایی میخواد سر هـــــــــم کنــه

میخوام بـــــراش چیــزای مشتی بگی

هفش تـا شعـر شیش و هشتی بگی

بیـــــا ، اینم یـــه کـــاغذ و یـه خودکــار

یــــه چی بگوتومایه های ” شاهکــــار”

امّـــا تــورو جـــون مـــامــانت استـــــاد

چیزی نگی که گیــــر بــدن تو ارشـــاد

———————————

شاعــر شاهنــــامه ســری تکون داد

هیچّی نگف، فقــط پـــا شد راه افتـاد

دید نمیتـونـه بـــــا همــــه بجنگــــــه

هرجـــا کـــــه میره آسمـون یــه رنگه

بنـده خـــدا دلش میخواس خیلی زود

دوبــــــــاره بــــرگـرده همونجــا که بود

طفلی نشس همینجوری غصّه خورد

یه روز نوشتند ، کــه دق کـــرد و مـرد.

 یواش گفتم دوست دارم ، واسه اینه که نشنیدی

بلد نیستم که بد باشم ، نگو اینو نفهمیدی

بذار باشم کنار تو ، کنار عطر این احساس

بذار حبس ابد باشم ، توعشقی که برام رویاس

بذار با گریه این بارم ، بگم خیلی دوست دارم

اگه بازم پشیمونی ، به روت اصلا نمیارم

دلم میگیره هر روزی ، که میبینم تو دلگیری

دارم میمیرم از وقتی ، سراغم رو نمی گیری

نگام رو از تو دزدیدم ، با این چشمای غم بارم

نمی خواستم بدونی که ، چقدر چشمات رو دوست دارم

ولی با گریه این بارم ، می گم خیلی دوست دارم

اگه بازم پشیمونی ، به روت اصلا نمیارم

 ای بغض پنهان در گلو ٬ حرفی بزن چیزی بگو

با اشک همراهی نما ، افشا کن اسرار مگو

فریاد در چنگال تو ، جان می دهد ققنوس وار

فریاد از بیداد تو ، ای بغض پنهان در گلو

بسیار غم دارم به دل ، صد غصه از داغ فراق

خون گریم از هجران او ، با خون دل سازم وضو

سوزم ز داغ هجر او ، سازم به تقدیر و قضا

هر دم فزون گردد به دل ، شوق وصال روی او

هذیان به دل نجوا به لب ، این است مزد عاشقان

خون گریم از بیداد غم ، غم با دلم بگرفته خو

بغض گلو فریاد شد ، با اشک او همراه شد

نالید از سودای دل ، از محنت روی نکو

آرام چون دریا شدم ، با سوز دل تنها شدم

چون شمع در خود سوختم ، در زلف شب زنجیر مو

اندر محاق سینه شد ، با سوز دل همخانه شد

بغض سراسر درد و آه است ، حرفی نزن چیزی مگو ...