ای بغض پنهان در گلو ٬ حرفی بزن چیزی بگو

با اشک همراهی نما ، افشا کن اسرار مگو

فریاد در چنگال تو ، جان می دهد ققنوس وار

فریاد از بیداد تو ، ای بغض پنهان در گلو

بسیار غم دارم به دل ، صد غصه از داغ فراق

خون گریم از هجران او ، با خون دل سازم وضو

سوزم ز داغ هجر او ، سازم به تقدیر و قضا

هر دم فزون گردد به دل ، شوق وصال روی او

هذیان به دل نجوا به لب ، این است مزد عاشقان

خون گریم از بیداد غم ، غم با دلم بگرفته خو

بغض گلو فریاد شد ، با اشک او همراه شد

نالید از سودای دل ، از محنت روی نکو

آرام چون دریا شدم ، با سوز دل تنها شدم

چون شمع در خود سوختم ، در زلف شب زنجیر مو

اندر محاق سینه شد ، با سوز دل همخانه شد

بغض سراسر درد و آه است ، حرفی نزن چیزی مگو ...

 دیروز در کنار تو احساس عشق بود

دستان کوچکت که پر از یاس عشق بود

دستان کوچکت که جنون مرا نوشت

این واژه های غرق به خون مرا نوشت

هرجا که رد پای شما هست می روم

فکری بکن به حال من از دست می روم

قلبم شکسته است و هی سرد می شوم

بگذار بشکند عوضش مرد می شوم

دستان خسته ام به شقایق نمی رسد

فریاد من به گوش خلایق نمی رسد

این دست ها همیشه پر از بوی یاس نیست

یا مثل چشم های شما با کلاس نیست

این رسم زندگی ست بزرگ و بزرگ تر

هر چه بزرگ تر و سپس هرچه گرگ تر

بین خودم و آینه دیوار می کشم

هرشب که پشت پنجره سیگار می کشم

شاید هنوز فرصت عصیان و مرگ هست

در ذهن ابرهای درونم تگرگ هست

بانوی دشت های قشنگی که سوختی

عشق مرا به رهگذران می فروختی

چشمانتان پر از هیجان نیست نازنین

این دست ها همیشه جوان نیست نازنین

شاید کسی که بین غزل های من گم است

در فصل های زندگی ام فصل پنجم است

یا نه درست مثل خودم لاابالی است

از مردمان غمزدهء این حوالی است

حالا ببین علیه خودم غرق می شوم

در منتها الیه خودم غرق می شوم

دلشوره های سرخ دلم ناتمام ماند

احساس می کنم غزلم ناتمام ماند

 ترسم که اشک در غم ما پرده در شود / وین راز سر به مهر به عالم سمر شود

گویند سنگ لعل شود در مقام صبر / آری شود ولیک به خون جگر شود

خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه / کز دست غم خلاص من آن جا مگر شود

از هر کرانه تیر دعا کرده‌ام روان / باشد کز آن میانه یکی کارگر شود

ای جان حدیث ما بر دلدار بازگو / لیکن چنان مگو که صبا را خبر شود

از کیمیای مهر تو زر گشت روی من / آری به یمن لطف شما خاک زر شود

در تنگنای حیرتم از نخوت رقیب / یا رب مباد آن که گدا معتبر شود

بس نکته غیر حسن بباید که تا کسی / مقبول طبع مردم صاحب نظر شود

این سرکشی که کنگره کاخ وصل راست / سرها بر آستانه او خاک در شود

حافظ چو نافه سر زلفش به دست توست / دم درکش ار نه باد صبا را خبر شود